سهام نفتی و مشکل اعتبار اوپک

در پایان نوامبر، اوپک اعلام کرد که تولید نفت را تا پایان سه ماهه اول سال 2026 ثابت نگه می دارد. به طور تاریخی، وقتی قیمت نفت کاهش می یابد و مازاد عرضه اجتناب ناپذیر است، اوپک همیشه به همان ابزار همیشگی خود متوسل می شود: کاهش تولید. اما این بار چنین اتفاقی رخ نداد.

این موضوع خیلی چیزها را نشان می دهد.
ما به سمت مازاد نفت در سال 2026 حرکت می کنیم، اما اوپک حتی تهدید به کاهش تولید هم نکرد. این موضوع غیرعادی و قابل توجه است. قدرت اوپک بر قیمت های جهانی نفت مثل گذشته نیست. این سازمان زمانی غرب را با تبدیل محدودیت عرضه به اهرم سیاسی می ترساند. امروز معادله تغییر کرده است. اکنون اوپک بیشتر به قیمت نفت وابسته است تا اینکه قیمت نفت به اوپک وابسته باشد.
وقتی اوپک کاهش تولید را اعلام می کند، ما نسبت به آن بدبین می شویم و دلیل خوبی هم داریم. بارها و بارها کاهش های وعده داده شده در داده های واقعی تولید دیده نمی شوند. با این حال، بازار همچنان فریب آن را می خورد و قیمت نفت برای مدت کوتاهی بالا می رود، قبل از اینکه واقعیت خودش را نشان دهد.

چرا این اتفاق می افتد؟
زیرا اعضای اوپک عملاً نمی توانند حقیقت را بگویند.
بیشتر کشورهای عضو اوپک به شدت به درآمدهای نفتی برای تامین هزینه های دولت، خدمات اجتماعی و ثبات سیاسی وابسته هستند. در بسیاری از موارد، درآمد نفتی بخش عمده درآمد ملی را تشکیل می دهد. اعلام کاهش تولید تلاشی برای بالا بردن قیمت هاست و یک فداکاری کوتاه مدت برای سود بلندمدت محسوب می شود. اما تعداد کمی از این دولت ها از نظر مالی یا سیاسی توان تحمل درد کوتاه مدت را دارند. به همین دلیل، کاهش ها فقط در حد حرف باقی می مانند.

این موضوع بسیار شبیه ایالات متحده است: سیاستمدارانی که وعده انضباط مالی می دهند اما قادر به اجرای آن نیستند. مشوق ها با حرف ها همخوانی ندارند.

دهه ها پیش، این اعلام ها اهمیت زیادی داشتند. اوپک واقعاً عرضه را کنترل می کرد. اما آن دوران با انقلاب شیل (shale) در اواسط دهه 2000 به پایان رسید. از آن زمان، تولید و صادرات نفت ایالات متحده جهش بزرگی داشته و از سال 2000 حدود 1000 درصد افزایش یافته است. این شتاب در 17 سال گذشته بازار را به طور اساسی تغییر داده است.
در سال 2008، اوپک بیش از 40 درصد عرضه جهانی نفت را در اختیار داشت. سهم ایالات متحده حدود 5 درصد بود. امروز سهم اوپک به حدود 35 درصد کاهش یافته، در حالیکه سهم ایالات متحده به حدود 17 درصد رسیده است. این تغییر توان اوپک برای تعیین قیمت ها از طریق پیام رسانی هماهنگ را به طور دائمی تضعیف کرده است.

به همین دلیل است که به زودی توجه ها به سمت سهام نفتی جلب می شود.

قیمت های کالا معمولاً جلوتر از قیمت سهام حرکت می کنند، نه برعکس. تا زمانیکه خود نفت یک کف پایدار پیدا نکند، سهام انرژی حاشیه امنی که دنبالش هستیم ارائه نخواهد داد. به همین دلیل این بخش باید در فهرست تحت نظر شما برای سال 2026 باشد.
وقتی فرصت برسد، از بخش خدمات نفتی در بازار انرژی شروع کنید. این شرکت ها معمولاً اولین گروهی هستند که از بهبود قیمت نفت سود می برند. در دوران رکود، تولیدکنندگان برای حفظ نقدینگی تعمیرات را به تعویق می اندازند و فعالیت حفاری را کند می کنند. وقتی قیمت ها تثبیت می شود و شروع به افزایش می کند، آن کارهای عقب افتاده اجتناب ناپذیر می شوند و تقاضا برای شرکت های خدماتی به سرعت برمی گردد.

شرکت های فعال در این حوزه تولید را بازیابی می کنند، چاه های موجود را نگهداری می کنند و از پروژه های حفاری جدید پشتیبانی می کنند. این یک روش اهرمی برای مشارکت در بهبود قیمت نفت است بدون اینکه مستقیماً روی خود کالا معامله کنید.
نفت همچنان یکی از بخش های مورد علاقه ما است. اما در سرمایه گذاری انرژی، زمان بندی همه چیز است. انتظار داشته باشید یک نقطه ورود جذاب تر در اوایل 2026 ظاهر شود و وقتی این اتفاق افتاد، آماده باشید.

فعلاً، صبر بهتر از خوش بینی است.
موفق باشید!